وقتی به بهونه عکاسی نگاهم به هرسمت و سویی میره و گو گیجه میگیرم که به معنای پشت متن فکر کنم یا زیبایی که میتونه تو دلش باشه و یا نه فارغ از اینها به دوربینی که دستمه و کیفیتش .تازه میفهمم لحظه ها چه جوری پشت هم به فنا میرن و داغ مچاله کردن کاغذهای سفید رو به دلم میزارن. شاید بزرگترین حسن عکاسی همینه
