بنظر من دلبستگی ارزشمنداست و تاثیر گذار و زندگی را با دل به کسی بستن دیگرگونه می توان دید.
به دوست داشتن و دلتنگی معنا می بخشد و عواطف را بالغ میکند.
چنانچه به هرز نرود و در مسیر باشد و با عادت و وابستگی فنا نشود، منتج به احساس خوشایندیست.
اما وابستگی سراپا اضطراب، استرس، احساس بد و حاشیه های مزخرفیست که به محض آنکه تقی به توقی بخورد جان می گیرد.
سراسر محدودیت است و اسارت.
با این توصیف، منطقی و معقول بنظر میرسد، چنانچه آدمی برای رسیدن به تجربه ی دلبستگی، دست و پابزند و تلاش کند.
اما آنچه در این میان نایِ به پیش رفتن را سلب می کند، ترسِ از دست دادن است و قیاس این دو موقعیت؛
نداشتن بهتر است یا روزگاری داشتن و سپس از دست دادن؟
