تصویرم به من نگاه میکرد و من به تصویرم نه.
چیزی از جنس یه خالیِ سرد در میان بود.
تلاش میکردم تا همه ی واقعیت رو درک کنم.
اما اخه دیالوگ و بدون توجه؟!
حتی اگه این توجه ربطی به احساسات نداشته باشه، منطقا وجودش ضروریه.
بنظرم این واقعیت ادمیزاده که برای یه انگیزه حداقلی هم، حجمی از توجهِ متناسب با وضعیتش رو مطالبه می کنه.
