بجز بازه ای کوتاه که وحشت از شب، خلوتش رو از من دریغ کرده بود، در سایر مواقع از اون وقتی که غنیمت بودنش رو دریافتم، همواره تلاشم بر این بود که لحظاتش رو به وسعم قدر بشمرم و با سلفی هایی متفاوت که منو با خودم مواجه کنه، مجالی رو با چرخوندن سر دوربین به سمت خودم بیافرینم تا سهمم رو در هر واقعه و موقعیتی دیگرگونه بسنجم. اما گهگاهی هم چون امشبه. مواجهه م با دوربین سهمم رو روشن نمیکنه. بالغم اقتدارش به زوال رفته و قدرتی برای اجرای سناریوی همیشگیم نداره. در چنین مواقعی شاید تنها خشمم، خشونتم، پرخاشم یا نه حقارت، حماقت و هر آنچه که نه، بهترین همراهم باشه.